Mijn tante en oom wilden mij meenemen naar één van de oudste Bazaars van Lahore.
Ik was nog maar net aangekomen in Pakistan, en ik was me er nog niet van bewust hoe oud deze stad is. Alles in Lahore ademt geschiedenis. De namen van pleinen, straten, wijken. De architectuur van historische tombes, tempels, en moskeeën, dat verwijst naar banden met andere grote steden en gevallen rijken.
De traditionele huizen die niet meer gebruikt worden, maar onafgebroken blijven staan aan de kant van snelwegen en doodlopende straten.
Elke wijk in Lahore heeft wel zijn eigen verhaal. Het lijkt wel of deze stad is opgebouwd uit folklore waar elk kind die hier geboren wordt, mee opgroeit.
Voordat mijn tante en oom mij meenamen door de krioelende straatjes en zigzaggende wijken tot aan de oudste bazaar van Lahore,zette mijn oom thee. Hij vertelde me zijdelings het verhaal van Anarkali. ‘Ken jij al het verhaal van het domme meisje dat verliefd werd?’ vroeg hij.
Ik moest grinniken door de manier waarop hij het zei.
Wie is er nu zo dom om verliefd te worden in Pakistan?
‘Anarkali was een arm dienstmeisje dat werd verliefd werd op de zoon van Akbar, de keizer van het Mogelrijk. Dat was niet slim van haar.’ zegt mijn oom.
Hij ging verder met thee zetten. Ik had verwacht dat hij verder zou gaan, maar hij kende het verloop van het verhaal niet. Hij wist enkel dat Akbar zo boos was op Anarkali, dat hij een muur rond haar heen bouwde en dat ze door honger en dorst stierf. Zijn zoon, zijn troonopvolger, mocht in geen geval met haar trouwen.
‘Was hij ook verliefd op haar?’ vroeg ik aan mijn oom.
‘Ja’, zei hij, ‘maar ze konden niet bij elkaar zijn, omdat ze van lagere afkomst was’.
Mijn tante had ons gesprek gehoord. Ze vertelde ons dat ze nog een andere versie kende van de legende. Anarkali is niet omgekomen door de honger en dorst. Akbar had gezien hoeveel zijn zoon van haar hield, dat hij ervoor heeft gezorgd dat ze door een gat in de muur kon ontsnappen. Ze vluchtte daarna naar New Delhi, waar zij oud is geworden. Prins Salim heeft dit nooit geweten, en heeft heel zijn leven gedacht dat ze gestorven is. Toen hij zelf keizer werd, beval hij dat er een tombe werd gebouwd die haar vereert. Zo verdrietig was hij nog steeds na al die jaren.
De oudste Bazaar van Lahore, meer dan 200 jaar oud, draagt ook haar naam. Nu kun je er vooral bruidsjurken kopen en juwelen. ‘Ik heb mijn trouwjurk daar ook gekocht’ glimlacht mijn tante.
Het is een eer in Lahore om te trouwen in kleren die je hebt gekocht in Bazaar Anarkali.
Kerstmis in Pakistan
Artistieke vrijheid als mensenrecht
Geschreven door Sara Eelen en Hadjira Hussain Khan voor het april 2019 nummer van het Tijdschrift voor Mensenrechten.
Globe Aroma is een Brusselse kunstenorganisatie die werkt met nieuwkomers en kunstenaars met een migratieachtergrond. De organisatie heeft een woelig, maar belangrijk jaar achter de rug. In februari 2018 viel de politie binnen en arresteerde zeven mensen. In december ontving ze de Prijs voor Mensenrechten, die jaarlijks wordt uitgereikt door de Liga voor Mensenrechten. Wij wilden weten hoe Globe Aroma tegen deze gebeurtenissen aankijkt.
Doorgaan met het lezen van “Artistieke vrijheid als mensenrecht”
De man die zijn publiek wil ontmoeten : TvMR sprak met Hazim Kamaledin
ik bel aan bij het appartementsgebouw waar Hazim Kamaledin woont. We beslissen om in een rustig Borgerhouts caféetje verder te praten over zijn leven en werk.
Hazim Kamaledin werd geboren in Babylon, Irak. Eind jaren ’70 ontvluchtte hij het regime van Sadam Hoessein en belandde na vele omzwervingen in België. Hij werd artistiek leider van de theatergroep Woestijn ’93 en Cactusbloem, en is nu bestuurslid van PEN-Vlaanderen. In 2015 werd hij uitgeroepen tot de beste Arabische schrijver van dat jaar door het ATI (Arabic Theater Institute). In 2016 stond hij op de longlist van de Arabic Booker Prize. Onlangs verscheen zijn boek Schoonheid raast in mij tot ik sterf.
Doorgaan met het lezen van “De man die zijn publiek wil ontmoeten : TvMR sprak met Hazim Kamaledin”
Publicatie in poëzietijdschrift Akrostis
Ik ken helemaal niets van vogels
De binnenplaats
Ik heb een droom : in mijn droom zie ik mijn grootmoeder
langs vaderskant
ze is nog een jong meisje en ze zit op de binnenplaats
ze kijkt naar de mussen
haakt de witte bedsprei voor de eerste huwelijksnacht
De binnenplaats, onder de mangoboom
en het getsjirp van krekels laat op de dag.
Dezelfde plek waar ik de zomers van mijn kinderjaren
spendeer. Ze vertelde me over de twee seizoenen van een vrouw.
De binnenplaats, het is dezelfde plek
waar ze me vertelt dat
zoals voorgeschreven in de traditie
haar vader regelt dat zij met de zoon van zijn broer trouwt.
Haar woorden blijven bij mij.
