Artistieke vrijheid als mensenrecht

Geschreven door Sara Eelen en Hadjira Hussain Khan voor het april 2019 nummer van het Tijdschrift voor Mensenrechten. 

Globe Aroma is een Brusselse kunstenorganisatie die werkt met nieuwkomers en kunstenaars met een migratieachtergrond. De organisatie heeft een woelig, maar belangrijk jaar achter de rug. In februari 2018 viel de politie binnen en arresteerde zeven mensen. In december ontving ze de Prijs voor Mensenrechten, die jaarlijks wordt uitgereikt door de Liga voor Mensenrechten. Wij wilden weten hoe Globe Aroma tegen deze gebeurtenissen aankijkt.

De man die zijn publiek wil ontmoeten : TvMR sprak met Hazim Kamaledin

ik bel aan bij het appartementsgebouw waar Hazim Kamaledin woont. We beslissen om in een rustig Borgerhouts caféetje verder te praten over zijn leven en werk.
Hazim Kamaledin werd geboren in Babylon, Irak. Eind jaren ’70 ontvluchtte hij het regime van Sadam Hoessein en belandde na vele omzwervingen in België. Hij werd artistiek leider van de theatergroep Woestijn ’93 en Cactusbloem, en is nu bestuurslid van PEN-Vlaanderen. In 2015 werd hij uitgeroepen tot de beste Arabische schrijver van dat jaar door het ATI (Arabic Theater Institute). In 2016 stond hij op de longlist van de Arabic Booker Prize. Onlangs verscheen zijn boek Schoonheid raast in mij tot ik sterf.

Dina Nayeri : ‘Waarom moet ik dankbaar zijn?’

Dina Nayeri sprak in Brussel over haar pas verschenen boek De ondankbare vluchteling.
Wat betekent het werkelijk om vluchteling te zijn?
Het is een complexe vraag die ze samen met Behrouz Boochani probeert te beantwoorden aan mensen die wél het geluk hebben gehad om op de juiste plaats geboren te zijn.

Dina Nayeri is dankbaar als ik haar vraag wat literatuur voor haar betekent. ‘De meeste journalisten stellen mij vragen over het migratie- en vluchtelingendebat, maar ze vergeten daarbij dat ik in de eerste plaats een schrijver ben.’

Publicatie in poëzietijdschrift Akrostis

 

Mijn gedichten ‘Dadi Jaan’ en ‘De binnenplaats’ werden gepubliceerd in poëzietijdschrift Akrostis.

Ik ken helemaal niets van vogels

 

De binnenplaats

Ik heb een droom : in mijn droom zie ik mijn grootmoeder
langs vaderskant
ze is nog een jong meisje en ze zit op de binnenplaats
ze kijkt naar de mussen
haakt de witte bedsprei voor de eerste huwelijksnacht

De binnenplaats, onder de mangoboom
en het getsjirp van krekels laat op de dag.
Dezelfde plek waar ik de zomers van mijn kinderjaren
spendeer. Ze vertelde me over de twee seizoenen van een vrouw.

De binnenplaats, het is dezelfde plek
waar ze me vertelt dat
zoals voorgeschreven in de traditie
haar vader regelt dat zij met de zoon van zijn broer trouwt.

Haar woorden blijven bij mij.

 

”Taal is mijn religie. Het is het belangrijkste werkinstrument van de mens. Alleen in taal kun je vaststellen wie je bent. Hoe beter je bent uitgerust om dat instrument te beheersen en te manipuleren, hoe meer macht je in zekere zin hebt. Het stelt je in staat dingen te realiseren die voorheen nog niet bestonden. Het creëren van een verhaal is voor mij daarom een mannelijke bezigheid. Het vrouwelijke aspect ervan is dat taal me ontroert. Maar de twee componenten zijn wel essentieel in mijn schrijfproces. Schrijven is een erotische bezigheid. ”

( Aidan Chambers)