Het midden van de wereld

Toen ik nog maar 15 jaar oud was, was ik in de ban van het jeugdboek Het midden van de wereld van Andreas Steinhöfel.
Ik herinner me nog dat ik zo met het boek meeleefde dat ik de namen van de hoofdpersonages neerschreef in mijn cursus en dat ik me voorstelde hoe het zou zijn als ze hier bij mij waren of ik bij hen.
Ik herinner me zelfs nog dat een vriendin mij vroeg : ‘’ Wie zijn dat? ‘’ , toen ze de namen zag staan.

Ik vroeg me  af : hoe doet een schrijver zoiets? Hoe verzint hij die verhalen, waar haalt hij die personages vandaan? Hoe maakt hij een man, een schipper, die de hele wereld afreist, die rusteloos is en nergens kan blijven?
Hoe maakt hij een vrouw, die zo moedig is en eigenlijk , nu ik erover nadenk, alles behalve de perfecte moeder is en dat toch is?
En hoe maakt hij Phil, de jongen waar ik meteen verliefd op werd, die zich vervreemd voelt van de rest van zijn dorp?
En hoe verzint hij die pop van glas, waar Phil alle vragen van de wereld aan kan stellen en waar hij  een vaag antwoord van krijgt, en hoe komt hij op het idee om die pop van glas ooit te laten breken waardoor hij voor altijd zwijgt?

Ik werd er onrustig van. Misschien wilden mijn ogen toen al ooit schrijversogen worden.
Nu weet ik dat er overal verhalen zijn, en dat er ongelofelijke mensen op deze wereld rondlopen, dat het verhaal zo voorbij je loopt, naast je gaat zitten, een gesprek met je begint. Dat het allemaal zo zichtbaar is. het enige wat je moet doen, is luisteren en kijken. Je hoeft zelfs geen moeite te doen.

Ik was blind. Nu weet ik dat ik blind was. Misschien omdat ik de kennis niet had, dat ik nog niet wist hoe en waarom dingen gebeuren, waardoor ik al die verhalen ook niet zag.  Er is wel één ding dat ik weet : ik wil mijn leven zo inrichten dat ik de verhalen blijf horen. En dat als ik er ooit iets mee doe, ik respectvol met de wereld en zijn mensen omga.